മടക്കയാത്ര

ഞാന്‍ കസ്റ്റംസ് ക്ലിയറന്‍സ് കഴിഞ്ഞ് എയര്‍പോര്‍ട്ടിനു പുറത്തേക്കു ട്രോളിയില്‍ കയറ്റിയ ബാഗുമായി വന്നു. ചെറിയ ലഗേജ് ആയതുകൊണ്ടാവാം ആരുംതന്നെ സഹായത്തിനു വന്നില്ല. ആകെയുള്ളത് ഒരു കമ്പിളിയും പെട്ടിയിലെന്തോ ചെറിയ സാധനങ്ങളും. എല്ലാം റൂംമേറ്റ്‌ ഷാഫിയുടെ വകയാണ്. 'സമ്പാദ്യമല്ലാത്ത സമ്പാദ്യം'. കമ്പിളി എത്രയോ നേരത്തെ വാങ്ങിയതാണ്. മിനുമോള്‍ക്ക് വേണ്ടി. മിനുവിന്റെ അതെ പ്രായത്തില്‍ അവനുമുണ്ടൊരു മോള്‍. പോരാത്തതിനു വയ്യാത്ത കുട്ടിയാണെന്നുള്ള സഹതാപവും.

ഞാന്‍ ഒരു എയര്‍പോര്‍ട്ട് ടാക്സി വിളിച്ചു. ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോള്‍ വരവേല്‍ക്കാന്‍ വന്നവരുടെയും യാത്രയയക്കാന്‍ വന്നവരുടെയും തിക്കും തിരക്കും. ജീവിതത്തിലെ കാത്തിരിപ്പുകള്‍ക്കും സുഖദുഃഖങ്ങള്‍ക്കുമിടയിലുള്ള അസുലഭനിമിഷങ്ങള്‍. സന്തോഷവും സന്താപവും കലര്‍ന്ന പ്രകടനങ്ങള്‍. നിധിയെടുക്കാന്‍ ആഴക്കടലിലേക്ക് പോയ മുക്കുവന്മാരുടെ കഥ പോലെയാണ് പ്രവാസികളുടെ ജീവിതം. അതിനിടയില്‍ വീണുകിട്ടുന്ന അവസരമാണ് ഒന്നോ രണ്ടോ മാസത്തെ ലീവ്. ഷാഫിയുടെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ 'പരോള്‍'.

ലഗേജ് കാറിന്റെ ഡിക്കിയില്‍ കയറ്റുമ്പോള്‍ ഡ്രൈവര്‍ ചോദിച്ചു. "സാറിനെ കൊണ്ടുപോകാന്‍ ആരും വന്നില്ലേ?"

"ഇല്ല! ഞാന്‍ വീട്ടിലറിയിച്ചില്ല, ഭാര്യയും മകളുമാണ് വീട്ടിലുള്ളത്." അതു പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഒരു സിഗരറ്റെടുത്ത് കത്തിച്ചുവലിച്ചു. പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ ചുമച്ചു. ചുമകേട്ടപ്പോള്‍  ഡ്രൈവര്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. എന്നിട്ട് അയാള്‍ ചോദിച്ചു. "സാറെന്താ കുട്ടികളെപ്പോലെ, സിഗരറ്റ് ആദ്യം വലിക്കുകയാണോ? കണ്ണ് ചുവന്നു കലങ്ങിയിരിക്കുന്നു."
"കാലാവസ്ഥയുടെ മാറ്റം കൊണ്ടാവാം" ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

റോഡ്‌ ചെന്നെത്തുന്നത് 'ശോകനാശിനി'പ്പുഴയുടെ തീരത്താണ്. അവിടെ ഭൂതകാലസ്മൃതികളുണര്‍ത്തുന്ന ഒരു സ്മാരകം പോലെ പഴയ ശിവക്ഷേത്രം. ആ പുഴയില്‍ മഴക്കാലത്ത് വെള്ളം നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നത് കാണാന്‍ എന്തു ഭംഗിയായിരുന്നു. വേനലില്‍ പുഴ വറ്റിവരണ്ടു കിടക്കും. എന്നാലും എന്നും വൈകുന്നേരം ഞാനും മിനുമോളും അവിടെ ചെന്നിരിക്കും. ഒരു വിശ്രമകേന്ദ്രമാണവിടെ. രാത്രിയില്‍ അമ്പലത്തിന്റെ പ്രകാശത്തില്‍ ഞാനും മോളും കഥകള്‍ പറഞ്ഞിരിക്കും. കോമാളികളുടെയും യുദ്ധത്തില്‍ ജയിച്ച രാജാക്കന്മാരുടെയും കഥകളാണവള്‍ക്കിഷ്ടം. ഒരു ദിവസം കഥകള്‍ പറഞ്ഞിരുന്നപ്പോള്‍ ഏന്തിമലര്‍ന്നു അവള്‍ പുറകിലേക്ക് വീണു. പിന്നെ പലപ്രാവശ്യം അതു ആവര്‍ത്തിച്ചു. ഒരുപാട് പരിശോധനകള്‍ക്കൊടുവില്‍ ഡോക്ടര്‍മാര്‍ പറഞ്ഞു. അവളുടെ ഹൃദയവാല്‍വിന് ഒരു ദ്വാരമുണ്ട് എന്ന്! ഒരുപാട് പരിശോധനകളും, നേര്‍ച്ചകളും, വഴിപാടുകളും, യാത്രകളും ഒക്കെ നടത്തി. പക്ഷെ, ഒരു കുറവുമുണ്ടായില്ല. മാനസികമായും, സാമ്പത്തികമായും ഞങ്ങള്‍ തകര്‍ന്നു പോയി. അവിടെ നിന്നാണ് ഈ അഞ്ചുവര്‍ഷത്തെ പ്രവാസജീവിതം ആരംഭിച്ചത്. തികച്ചും ശൂന്യതയായിരുന്നു മുന്നില്‍. കഴിഞ്ഞുപോകുന്ന ഓരോ കൊല്ലവും അവളെക്കുറിച്ചുമാത്രം ചിന്തിച്ചു. വളര്‍ന്നുവരുന്ന അവളുടെ മുഖങ്ങള്‍ വെള്ളക്കടലാസ്സില്‍ ഞാന്‍ വരച്ചു വയ്ക്കും. അതൊക്കെ നാട്ടില്‍ പോകുമ്പോള്‍ അവളെ കാണിക്കാനായി സൂക്ഷിച്ച് വച്ചു. അങ്ങനെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ കടന്നുപോയി. അവള്‍ക്കു ഒന്‍പതുവയസ്സാകുമ്പോള്‍ ഒരു ഓപ്പറേഷന്‍ വേണമെന്ന് ചികിത്സിച്ച ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. അതു ഇന്നലെയായിരുന്നു.

കാര്‍ പുഴക്കടവിനടുത്തു വന്നുനിന്നു. അപ്പോഴേക്കും ഇരുട്ടായിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അമ്പലത്തിന്റെ മുന്നില്‍ എന്‍റെ വരവും കാത്തിരുന്നവരുടെ മുഖങ്ങള്‍ വ്യക്തമായിരുന്നു. കുറച്ചുനേരത്തെ പരിചയമേയുള്ളൂ എങ്കിലും ഡ്രൈവറും എന്‍റെ കൂടെ ബാഗുമെടുത്തുവന്നു.

വീടിന്റെ അടുത്ത് എത്തും തോറും കര്‍പ്പൂരത്തിന്റെയും ചന്ദനത്തിരിയുടെയും ഗന്ധം കൂടിക്കൂടി വന്നു. ഒപ്പം അവ്യക്തമായ രാമായണപാരായണവും. വീടിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടക്കും തോറും തളര്‍ച്ച കൂടിക്കൂടി വന്നു. അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോള്‍ മനസ്സിനെ താങ്ങാനാവാതെ ശരീരം വിറച്ചു.

തിരിച്ചറിയാനോ മിണ്ടാനോ കഴിയാതെ മിനുമോള്‍ ഉറങ്ങുകയാണ്. അവള്‍ക്കു വേണ്ടി ഞാന്‍ വരച്ച ചിത്രങ്ങളിലെ പോലുള്ള മുഖം. "അച്ഛന്‍ നന്നായി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചോണേ, മിനുമോള്‍ക്ക് ഒന്നും വരില്ല, അച്ഛനെക്കാണാന്‍ മിനുമോള്‍ക്ക് കൊതിയായി. അച്ഛന്‍ എന്നാ വരിക" ഇതാണ് അവസാനമായി വിളിച്ചപ്പോള്‍ അവള്‍ ചോദിച്ചത്. എത്ര വഴിപാടുകള്‍ നടത്തി. എത്ര ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പില്‍ ഞങ്ങള്‍ കൈകൂപ്പി. എന്നിട്ടും..

മനസ്സിലേക്ക് ആഞ്ഞുകയറുന്നവയായിരുന്നു ഭാര്യയുടെ വാക്കുകള്‍. "അവള്‍ പോയി". പ്രാണനുവേണ്ടി പിടയുന്ന ഒരാളുടെ അവസ്ഥയായിരുന്നു അപ്പോള്‍. ഞാന്‍ കൊണ്ടുവന്ന കമ്പിളി പുതപ്പെടുത്തു അവളെ പുതപ്പിച്ചു. നേരം വെളുക്കുവോളം അവളുടെ മണം അതില്‍ പതിയാന്‍ വേണ്ടി...

മിനുമോളുടെ കത്തിയമരുന്ന ചിതക്കരുകില്‍ കഴിഞ്ഞ് പോയ കാര്യങ്ങള്‍ ഓര്‍ത്ത് ഞാന്‍ ഇരുന്നു. ഒന്നുമറിയാതെ മറ്റൊരു ലോകത്തേക്ക് അവള്‍ യാത്ര തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. മോഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരിടത്തേക്ക് ഒരു 'മടക്കയാത്ര'.